اول دنيا

مادری پیر و پریشان احوال / عمر او بود فزون از پنجاه زن بی شوهر از حاصل عمر / یک پسر داشت شرور و خودخواه روز و شب در پی اوباشی خویش / بی خبر از شرفق و عزت و جاه دیده بود او ببر مادر پیر / یک گره بسته زر گاه به گاه شبی آمد که ستاند آن زر / بکند صرف عمل های تباه مادر از دادن زر کرد ابا / گفت رو رو که گناه است گناه این ذخیره است مرا ای فرزند / بهر دادمادیت ان شاء الله حمله آورد پسر تا گیرد / آن گره بسته زر خواه نخواه مادر از جور پسر شیون کرد / بود از چاره چو دستش کوتاه پسر افشرد گلوی مادر / سخت چندان که رخش گشت سیاه نیمه جان پیکر مادر بگرفت / بر سر دوش بیفتاده به راه برد و در چاه عمیقی افکند / کز جنایت نشود کس آگاه شد سرازیر پس از واقعه او / تا نماید به ته چاه نگاه از ته چاه به گوشش آمد / ناله زار و حزینی ناگاه آخرین گفته مادر این بود: / آه فرزند نیفتی در چاه